නෑමෙන් උතුම් නෑම

අපේ ෆිට් එක පැයට කිලෝමීටර් එකසිය ගානට වැඩි වෙමින් තිබුණා. මුළු ක්ලාස් එකම දැනගෙන හිටියා අපි හොඳම යාළුවෝ කියලා. එකට යන්න එන්නත් පුරුදු වෙලා තිබුණේ. මම වැඩිපුරම කතා කරන්න සෙට් උනේ චමත් එක්ක මොකද එයා කියන සමහර දේවල් වලට හිනා වෙලා තවත් හිනා යනවා, ඒත් මාත් එක්ක වැඩියම කතා කරන්න ට්‍රයි කලේ නදීශ. ඕකනේ සෙනුට දිරෙව්වෙම නැත්තේ." උඹේ පස්සෙන්මයි අරූ..... " හැමවෙලේම සෙනූ කිව්වේ ඔහොමයි. චමත් , නදීශ කියන්නේ ක්ලාස් එකේ ගොඩාක් ප්‍රසිද්ධ දෙන්නෙක්. විශේෂයෙන්ම කෙල්ලො අතර. ඉතිං එහෙම දෙන්නෙක්ගෙ යාලූවෝ උන එකම මදිද? එක දවසක් අපිට ආරාධනාවක් ලැබුණා එයාලගෙ ඉස්කෝලෙ ජනමධ්‍ය දිනයට එන්න. අපිත් ඉතිං ජනමාධ්‍ය ගැන මොකුත් දන්නෙත් නැතුව එහෙ ගියා. අපිත් එක්ක අක්කලා දෙන්නෙකුත් ගියා. මාර කටර් දෙකක් තමයි. එයාලාගෙ හෝල් එකට ගිහින් ඉඳගත්ත වෙලාවෙ ඉඳලා කලේ එක එක ඒවාට කිංඩි දාන එක. කිරි අප්පට බල්ලෝ හැටහුටා මාරක් බුරපි කිව්වලු. ජනමාධ්‍ය සංගමයේ ප්‍රසිඩන්ට් උනේ චමත්. අපි දැනගෙන නෙවෙයි ආවේ. කාටද ආඩම්බර. අපේ ෆිට් එකනේ. මාර තැනක් මටයි අරෝටයි ඇති වෙලා කියල හිතාගෙන අපි දෙන්න අඩි දහයක් විතර උඩින් තමයි වැඩ සිටියේ. කොහොමහරි මීඩියා ඩේ එක පටන් ගත්තා. එහාට මෙහාට යන ගමන් නදීශ අපිට කන්න බොන්න නම් අඩුවක් නැතුව දුන්නා. චමත්ව නම් ඉඳලා හිටල තමයි දැක්කේ. ඒ අස්සේ අර සමයං අක්කා කෙනෙක් අපිට ඇහෙන්න කියනවා. " පැනියෝ දෙන්නෙක්ද කොහෙද" කියලා. අපි ඉතිං ඇහුනේ නෑ වගේ හිටියා. මොකද උන්ට පැනියො කිව්වයි කියලා අපි දෙන්නගෙ ඇඟේ වඳින්නේ නෑනෙ. ඉතිං වැඩ අස්සේ චමතුත් අපි හිටපු තැනට අවිල්ලා අහුවා" කොහොමද වැඩේ හොඳද?" කියලා ෆිට් එකටනේ.... අපිත් එක්ක ගිය මිස්වත් මොකුත් කිව්වේ නෑ.මෙන්න ඒපාර අර හිටපු සමයමක් කියනවා" මේ ඔයාලාට මෙයාලත් එක්ක කතා කර කර කන්න බොන්න දෙනවා ඇරෙන්න වෙන වැඩක් නැද්ද" කියලා. අපිට පොඩ්ඩ්ක් වගේ නෝන්ඩි ගතියකුත් දැනුනා, ඊට වඩා මල පැන්නා. අපි ඇවිල්ලා ම්ව් කිරි බීලා හැදිච්ච උන් නේ. මමයි අරෝයි දෙන්නම දත් මිටි කනවා. කොච්චර තදින් කනවද කිව්වොත්. විනාඩි 15ක් විතර කෑවානම් දත් නෙවෙයි දත් වල නටඹුන් තමයි හොයා ගන්න වෙන්නෙ. "ආයේ කියපු දෙංකෝ මොනා හරි මම බලාගන්නම්". අරෝ තනියමද මට ඇහෙන්නද කියනවා. මටත් අම්බානකට නෙලන්න ආසවේ හිටියේ. කොහොම හරි වැඩේ හොඳට කෙරීගෙන යද්දී නදීශ අපි ලඟට ඇවිල්ලා ඇහුවා.." ඔයාලට සුවනියර් හමබ උනා නේද කියලා" එතකොට අරුංගෙන් එකෙක් කියනවා." සුවනියර් නම් මීට කලින්ම මෙයාලට දීලා පාටයි" කියලා. අරෝ නොදන්නවා වගේ අතේ තිබ්බ පෝටෙලො එක අර දෙන්නගෙ සුදු ගවුම් වැහෙන්නම හැලුවා. ඒක හොඳට බලාගෙන හිටපු නදීශටත් හිනා. අරුං දෙන්නා පුපුරනවා." අක්කලාටත් ඕනෙ නම් ඕක හෝදගෙන මෙයාලාගෙන් සුවනියරුත් අරං එන්න" කියලා අරෝ ඇඟට නොදැනී කියලා දැම්මා. එදයින් පස්සේ අපට මොනා හරි කියන්න කලින් ටිකක් කල්පනා කරන්න එයාල පුරුදු වෙන්න ඇති. අපි දෙන්නා කරපු සෑහෙන්න ලොකු වීරකම නිසා අපි දෙන්නට තවත් හොඳ සැලකිලි ලැබෙන්න උනා. කොහොම හරි අර දෙන්නා රතු පාටට පෝටෙලෝ යනකන් ටැප් එක ලඟ මීඩියා ඩේ එක බලන්න ඇති. පව් තමයි ඒත් අන්න ඒකයි අක්කලාගෙත් අක්කලා කියන්නේ අපිට. මෙහෙම හිටියට අපිටත් යමක් කමක් පුලූවන්. වලි නම් වලි ශේප්නම් ඒත් වලි. ඒත් දෙයියනේ එහෙනම් අපේ ආයුෂ උනත් මෙච්චර වෙන එකක් නෑ, මොකද මුන් හිතිං බනින්නේම හෙන ගහපං කියලානෙ. කමක් නෑ..... ඕන වලියකට අපිත් රෙඩී... ඒත් බය වෙන්න එපා. අපි ඔහොම කිව්වට බෝ පැල වගේ....

අහස උසට බලාපොරොත්තු ගැන මම පස්සේ ලියන්නම්