අදින් පස්සේ නිවාඩු කාලේ

ඕ ලෙවල් කියන්නේ මහා වාතයක්. අන්න එහෙමයි ඒ කාලේ හිතුනේ. හුස්ම ගන්න බැරි තරම් සබ්ජෙක්ට් එක්ක ඕ ලෙවල් ඉවර උනා. හිතට නිකන් A/C දාලා වගේ. දැනෙන සැහැල්ලුව නම්... අම්මේ.... කොහොමහරි අවුරුදු තුනක් එක ඉඳලා වෙන් වෙනකොට පන්තියටම දැනුනු දුක අපිටත් දැනුනා. මමයි අරොයි නම් හැම වෙලේම හම්බ වෙනවා. මොකද අරෝ හිටියේ අපේ ගෙවල් වලට කිට්ටුව. ඒත් අනිත් කට්ටිය හම්බ වෙන්නේ නෑනෙ. ගොඩාක්ම දුක අර එකට එකා වගේ හිටපු අපිට නිවාඩු හම්බ උන එක. නිවාඩුව ඒ තරම් ගතියක් නෑ කියලා තෙරුනේ නිවාස අඩස්සියට පත් උනාට පස්සේ. අරො යි මම යි නගර සභාවේ ලඛ්‍රියට බැදුනේ මේ පාළුව ඉවසන්නම බැරි තැන. කොහොම හරි ඕ ලෙවල් ඉවර උනාට ඒ ලෙවල් ඔන් ද වේ නෙ ඒත් ගානක් තිබ්බේ නෑ.
අපි සතියකට සැරයක් ලයිඛ්‍රි ගියා. ඒ අතරතුර අරෝ අපේ ගෙදර ආවා. මම අරොලාගෙ ගෙදර ගියා. ඔය අතර අපේ පන්තියේ තව ෆිට් කට්ටියකුත් අපිත් එක්ක සෙට් උනා කල්ලිය වැඩි උනා හැබැයි හම්බ වෙන්න චාන්ස් එක තමයි සීමා උනේ.
අපි දවසක් කතා කරගෙන නුගේගොඩට සෙට් වෙලා අර අලුතෙන් එකතු උන යාලුඑක්ගේ ගෙදර යන්න කතා කර ගත්තා. අපි කිව්වේ. මමයි, අරොයි, සුමයි, ගයේ යි( ගයේෂි), අනික් එක්කෙනා සුදා( සුදර්ශි) අපි යන්න යොදා ගත්තේ අලුතෙන් හම්බ උන සාරංගා ගෙ ගෙදර. එයාලගෙ ගෙදර තිබුනේ නම් ටිකක් දුර. ඉතිං උදෙන්ම කට්ටිය නුගේගොඩට සෙට් වෙන්න කතා කර ගත්තා. කොහෙ ගියත් මමයි අරොයි එකටනෙ අපි දෙන්නා ඉතිං එකට එකතු වෙලා නුගේගොඩට එන්න බස් එකට නැග්ගා... එච්චර සෙනඟක් නෑ.. මොකද ඒක ඉරිදා දවසක්. හැබැයි ඉඳගන්න ඉඩක් තිබ්බේ නෑ. හිටගෙන අපි යන අතරතුර අපි ලඟ සීට් වල ඉඳගෙන හිටපු දෙන්නෙක් බැස්සා... මාර ගේමක් දීලා අපි දෙන්න එක ලඟ එතන වාඩි උනා. ගේමක් දෙන්න උනේ අපි ලඟම හිටගෙන හිටපු කොල්ලෝ සෙට් එකක් එක්ක. කොහොම හරි අපි දිනුවානෙ... අපේ ආඩම්බරේ තව වැඩි උනා. ටික වෙලාවකින් එතන හිටගෙන හිටපු එකෙක් අහනවා..." නංගි මාස කීයද ?" කියලා. අපි අහුනේ නෑ වගේ හිටියා. ආයෙත් අහනවා" එච්චර පෙනුමක් නෑ... මාස දෙකක් තුනක් විතර ඇති නේ මචං " කියලා. අපි දෙන්නට තිබ්බේ මාර කුතුහලයක්. මම වගේ නෙවෙයි අරෝට උපතින්ම ඔරවන්න තිබ්බේ මාර හැකියාවක්. අරෝ එරෙව්වා එරවිල්ලක් පිච්චිලා යන්න. අරුංට ගානක් නෑ උන් කියනවා.. "නංගිලාට අමාරුද?.... අපි සප් එකක් දෙන්නම්.... " කියලා අපි දෙන්නට මේක නම් හතර බීරි කතාවක්. " බලපන්කො බං.... මොනා කියනවද මන්ද? මුළු බස් එකම අපි දිහා බලනවා" අරෝ ලැජ්ජාවෙන් මොනාද වෙලා මා දිහා බලනවා. "මේකනේ නංගි ඔය පොඩි වයසට ඕවා කර ගත්තාම ඔහොම තමයි" කොහොම හරි අපි දෙන්නා දැං නම් පිස්සු හැදිලා තවත් හැදිලා ඉන්නේ. කියන්න කරන්න කිසි දෙයක් නෑ. මුං කියන මගුලක් තේරෙන්නෙත් නෑ. මම තරහයි, ලැජ්ජාවයි ඉවස ගන්න බැරි තැන වට පිට උඩ පහල බැලුවා... මොකද බස් එකේ ගොඩක් උන් බලන් හිටියේ අපි දිහා නිසා. අපිට නෙවෙයි වගේ ඉන්නත් බෑ. මොකද මුං වට වෙලා ඉන්නේ අපි ලඟනේ. දෙයියනේ හම්බ උනා අපි මෙහෙම කිංඩියට පත් වෙන්න හේතුව... අපි පොරකාලා ඉඳගෙන තියෙන්නේ 'ගැබිණි මාතාවරුන්ට පමණයි ' බෝඩ් එක ගහපු සීට් එකේ. මම හිමිං සැරේ අරෝට පෙන්නුවා ඇස් දෙකෙන් උඩ බෝඩ් එක. අරෝ බකස් ගාලා හිනා උනා. මොකද අපේ මෝඩම මෝඩ කම නිසා. ටික වෙලාවකින් අපිට ඉස්සරහා සීට් එකෙ කට්ටියක් නැගිට්ටා. අර අපිට වදේ දාපු සෙට් එකෙන් දෙන්නෙක් පැනලා එතන වාඩි උනා. අරෝ ආයෙත් හිනා උනා.... "පව් වැඩේ ආබාදිතයෝ ටිකක් මේ හිටගෙන ඉඳලා තියෙන්නෙ" කියලා අරෝ අඟට පතට නොදැනී කියලා දැම්මා. දැං ඉතිං අපිටද නෝන්ඩි. හිටගෙන හිටපු උන් ඉඳගත්ත දෙන්නට අම්බානකට බනිනවා නම් අපිට අහුනා. අපි ඉතිං වැඩි වෙලා හිටියේ නෑ බහින්න හෝල්ට් එක ආව වෙලාවෙ බැස්සා..... හැබැයි දැං නම් මොන අමාරුව තිබ්බත් බස් එකේ වාඩි වෙන්නේ බෝඩ් බලලා. වාඩි උනත් පොර කාලා නම් ඉඳගන්නේ නෑ කියලා හිතා ගත්තා

ජපන් පංතියක් නිසා උන වැඩක් ගැන පස්සේ ලියන්නම්