බඩුම තමයි

අවසාන ප්‍රතිපලය ගැන මම නම් ගොඩාක් සතුටු උනා. අරෝවයි නදීවයි දෙයියනේ කියල එකතු කලාම මටයි චමත්ටයි කටු කෑම නවත්තන්න වරම් ලැබුණා. කටු කෑවා කියන්නේ අපි කට්ට කෑවෙ සූප්පු කර කරනේ. දැං අපි උන් වෙනුවෙන් කටු කන්නේ නෑ. ඒත් මහ මොකද්දෝ අමුත්තක් හිතට ආවා. වෙන් වෙලා ඉන්නකොට කතා නොකර ඉන්නකොට. නිදා ගන්න බෑ, කන්න බොන්න බෑ. කරන කිසි වැඩක් කර ගන්න බෑ. අනුන්ගෙ ටින්කිරි ටින් කරන්න ගිහින් මට මේ සිද්ධ උන කිරි ටොපිය ගැන මට හිතා ගන්න බැරි උනා. කොටින්ම කියනවා නම් ශාරුක් අයියාවත් එපා උනානෙ. මරු සීන් එක කියන්නේ කාමරේ පුරා ගහගෙන තිබ්බ ශාරුක් අයියාගෙ ෆොටෝ ගලවලා රෝල් කරල මම අරං තිබ්බා. අපේ අම්මානම් හිතන්න ඇති මම දැනුම් තේරුම් වේගෙන එනවා කියලා. එක දවසක් අපේ ගෙදර අරෝ ආව වෙලාවේ මගේ කාමරේ දිහා බලල පුදුම උනා. " කෝ බං පින්තූර...?" මම රෝල් කරලා අල්මාරිය අස්සෙ ගහපු ටික පෙන්නුවා. " මට දැං මේවා ගහන් හිටියා ඇති කියලා හිතුනා බං". අරෝ හිනා උනා " උඹ දන්නවාද මමත් නදී හම්බ උනාට පස්සෙ මගෙ කාමරේ හිටපු අර බැක් ස්ට්‍රීට් බෝයිස්ලාගෙ පෝස්ටර් එක ගැලෙව්වා. ඇත්තමයි දැං මට නදීගෙ ෆොටො එකක් ඉල්ල ගන්න හිතෙනවා බං එල්ල ගන්න." "ඉල්ල ගනිං... පස්සෙ එල්ලගෙන එල්ලියන් කඹයක් දාල ෆෑන් එකේ අම්මලා දැක්කාම. " අපි දෙන්නම එදා හිනා උනා. ඒත් මට ප්‍රශ්නයක් මට ශාරුක් අයියා එපා උනේ ඇයි???? කොහොමහරි ඔය ප්‍රශ්නේ ඔහොමම මගේ හිතේ දවසෙන් දවස ප්‍රශ්න කරද්දි එක දවසක් අහම්බෙන් මට ටවුමෙදි චමත්ව හම්බ උනා. " මොකෝ මේ තනියම.... කෝ අරෝ?" මම අතේ තිබ්බ බඩු ටික අනිත් අතට මාරු කරන ගමන් හිනා උනා " මමත් ඒ ප්‍රශ්නෙම අහුවොත්... කෝ නදී කියලා" චමත්ටත් හිනා. " ඒකත් ඇත්ත.... ඌත් නෑනෙ.... දැං උන් අල්ල ගන්න හරි අමාරුයි. කෝ දෙන්න ඔය බෑග් එක මම අරං යන්නම්" එදා මගේ අතේ තිබ්බ බෑග් එක චමත් ගත්තේ බලෙන්ම. අනේ මන්දා මමත් ඉතිං දුනනානෙ. දැං ඉතිං අපි දෙන්නා ඉස්සරහට යනවා කතාවකුත් දාගෙන. ආගිය විස්තර, අරවා මේවා කතා කර කර. පස්සේ බස් හෝල්ට් එකට ආවට පස්සේ චමත් මගෙන ඇහුවා..." ආයේ කවදද හන්දි එන්නේ" කියලා. අනේ මන්දා අර හඳුන්පොතද මොකද්ද එක නැවතිලා ආයෙ පටන් ගත්තා. මට මේකාව දාල යන්න දුක හිතුනානෙ. " මම.... මම.... " මම ඉතින් එක වචනෙ කියවනවා. වෙන වචන දන්නේ නෑ වගේ. " ආයෙ හන්දි එනකොට මට කෝල් එකක් දෙන්න..." මම එක පාරටම චමත් දිහා බැලුවා. ඇත්තමයි මට ආයෙ හෙට හන්දි එන්න හිතුනා. " ඒ මොකටද?" ඔය ඉතිං මම හිතන දේ නෙවෙයි කියන්නෙ, ඕනෙ දේ නෙවෙයි අහන්නේ. " නෑ බඩු ටික උස්සලා දෙන්න" චමත් හිනාවෙලා එතනින් ගියා. අම්මපා මගේ කට නම්.... ඒත් එයා මම ගැන හිතනවා කියල හිතන කොටත් හිතට අමුතු මෙව්වා එකක් එනවා. අනේ ඒත් අපි හොඳ යාලුවොනෙ, එයා මගේ යාලුවෙක්, අන්න එහෙම හිතනකොට මුළු මූණම මැලවිලා යනවා. මාර සීන් එක තමයි. වැඩේ කියන්නේ මම මේ ගැන වචනයක්වත් කාටවත් කිව්වේ නෑ. හැමදේම ගිරවෙක් වගේ අම්මත් එක්ක කියන මම මේක කියන්නේ නැතුව හිතේ හංගන් හිටියානෙ. ඒත් ඇයි? මට ඒක ලොකු ප්‍රශ්නයක් උනා.

ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ ගැන මම පස්සෙ ලියන්නම්

0 comments:

Post a Comment