බෝම්බයක් විය හැක

තවත් ගොඩාක් දේවල් එක්ක අවුරුදු දෙකක්ම ගෙවිල ගියා.... අපේ ලෝකෙ ආදරණියම කාලේ. ඒත් අවාසනවකට ඒ දවස් වල තිබුණේ බෝම්බ බිය. අපි පොත්, කෑම පෙට්ටි, බත් මුල් ඔක්කොම දාගෙන ආවෙ එහා මෙහා පෙනෙන බෑග් වල. බෝම්බයක් පිපිරුවොත් හැසිරෙන්න ඕනෙ විදිය හිටන් අපිට පුරුදු කෙරෙව්ව. අපිට මැරෙන්න නම් බයක් තිබ්බේ නෑ හැබැයි අරෙහෙට මෙහෙට දුවන්න, පන්සල් කටේ දාගෙන බිම දිගා වෙන්න පුරුදු කරද්දි නම් අනේ අපොයි කියල හිතුනා.... කොහොමහරි මැරෙන්න අපිට වඩා බය වෙලා හිටියේ මිස් ලා. එක දවසක් අපි වැඩ කර කරා ඉන්නකොට අර බෝම්බ බෙල් එක වැදුනා.. පුහුණුවේ හැටියට නම් අපි පන්තිවලින් දුවගෙන දුවගෙන ගිහින් බුල්ඩින්ග් නැති පිට්ටනියට රොක් වෙන්න ඕනෙ. ඉතිං ඒ විදියට අපි පිට්ටනියේ ඉන්නවා බෝම්බෙ පුපුරනකන් බලගෙන, බිම දිගා වෙන්න..... ජොලියකුත් තිබුනෙ නැත්තෙම නෑ. සමහරු එතනත් කෑම කනවා. මොකොද මලොත් බඩගින්නේ නෙ කියලා. සමහරු සින්දු කියනවා. මරන බය නැති කර ගන්න. අපිත් ඉතිං මොනා හරි කරන්න ඕනෙනෙ. අපිත් කලපනා කලා හොඳ වැඩක් කරන්න. අපිට එහා පැත්තේ හිටපු මිස්ලා නියපොතු කනවා බත් කනවා වගේ. ඇත්ත එයාල බය එක සාදරණයි. මොකද අපිට වගේ සැහැල්ලුවක් එයලගෙ හිතට නෑ නෙ. ඒත් මොනා කරන්නද? අපිට ආස හිතුනා එයලගේ පුහුණුව හොද්ද කියල අත් හදා බලන්න. සුමා( සුමිතා). වැටිලා තිබුණු ෂොපිං බෑග් එකක් අරන් හුලං පුරෝලා ඩෝං ගාල පිපිරෙව්වා.... බලන්න ලස්සනයි. මිස්ලා රංචුවක් පැනසල් කටේ ගහගෙන බිම දිගාවෙලා. අපිට මැරෙන්න හිනා ඒත් හිනා උනොත් වැඩේ මාට්ටුනෙ. ඒ නිසා අපිත් බය වෙලා වගේ ඇක්ටින් පාරක් දැම්ම. ටික වෙලාවකට පස්සේ මිස්ලා සාරි වල මඩ ගස ගසා නැගිට්ටා. පව් වැඩේ තමයි. හැබැයි එයාල අපිට වඩා හොඳට පුහුණු වීම කරලා තිබ්බා. ...
කොහොමහරි ඒ දවසත් නූලෙන් ඔන්න මෙන්න බේරුනා... ඒත් බෝම්බ පිපිරුණේ නෑ.... හැබැයි අර බය නම් එහෙමම තිබ්බා. දන්නවද අපේ වාසනවට අපේ පනතිය තිබුනේ මහ පාරට මූන දාලා. ඉතිං නුගේගොඩ තියන ඉස්කොල වල කොල්ලෝ අපේ පන්තියට කොල බෝල වල මරු මරු ඒවා ලියලා එවනවා ජනේල්ලෙන්. මරු සීන් එක තමයි. මිස්ලා කවුරුත් නැත්නම් අපිත් උත්තර යවනවා... විනය කමිටුවට එහෙම අහු උනොත් සොරිම තමයි ඒත් ඔය වැඩේ අපි හොදට කරගෙන ආවා. බෝම්බ උඩින් දායිද? බිමින් එවයිද? පාර්සල් කරලා එවයිද කියලා ෂුවර් නැති මේ කාලෙත් අපිත් උඩින් කොල බෝල එනවට ආස කලා. එක දවසක් අපේ බුද්ධාගම මිස් පන්තියට ඇවිල්ලා. අනිත්‍යය ගැන ගොඩාක් හොද පාඩමක් කරමින් හිටියා. " දැං බලන්න ළමයි.. අපි ගෙදරින් එනවා.. ඒත් ගෙදර යයිද දන්නේ නෑ, ඒකයි ජීවිතේ අනිත්‍යය කියන්නේ.... මම නම් මැරෙන්න බය නෑ. මම ගොඩාක් පිං කරපු කෙනෙක්. මගෙ ජීවිතෙට තියන ආසාව මම ගොඩාක් දුරට අයින් කරල තියෙන්නෙ" කියල කියනකොටම අර අපි බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු කොල බොලයක් අහසින් පාත් උනා... අහසින් කිව්වට ජනෙල්ලෙන්. මිස් අනිත්‍යය කෙසෙ වෙතත් සාරියත් උස්සගෙන පුටුව උඩට නැග්ගා "අනේ මෙන්න අත් බෝම්බයක්ද කොහෙද". අපි දැනගත්තා මේක අත් බෝම්බයක් වෙන්නෙ මිස් මේක අරං කියවල බැලුවොත් කියලා. පිටිපස්සේ හිටපු පන්තියේ ෆිට් එකක් නැගිටලා කිව්ව." මිස් මමයි එව්වේ.. කුණු බල්දියට... ඒත් වරදිලා ඔතට වැටුනා කියල" ෂේප් එකෙ කොලේ ඇහිඳගෙන ගියා.... මිස් පුටුවෙන් බැහැලා කියනවා... "මම බය උනේ මේ අහිංසක ළමයි ගැන හිතලා" කියලා. ඒත් අපි බලාපොරොත්තු උන තරම් දෙයක් එතන උනේ නෑ. එතනදිත් යාන්තම් බේරුණා....

ඉංග්‍රීසි නිසා වෙච්ච වැඩ ගැන මම පස්සේ ලියන්නම්

2 comments:

thusitha said...

This blog is great. As I told u B4..U r more talented in stories...All the best! Naga.

දුල්හරි ඉලංගකෝන් said...

thanks alot ayyiaaa

Post a Comment